یلدای ظلم را امید رفته بود؛ زیرا طلایی طلایه داران خورشید
را از پس افق می دید که مصمم و استوار در پی هجوم و محو ظلمت و تاریکی است تا آتش
اندر بضاعت او افکنده و امّتی را از زنجیرش برهاند و این چنین بود که خلایق پس از
سال ها مبازره با این یلدای ستمی که شاهنشاهی اش می گفتند به انتظار طلوعی نشسته
بود تا تاریخ ظلم 2500 ساله را با طلوع این شمس مذاب نماید؛ و دیار خویش را از یخ
زدگی و سیاهی به بهای شکوفا و روشن بدل نماید؛ و در این آرزو آن قدر مشتاق و بی
صبر بود که می خواست مقدم این شمس قرن را با خون خویش به استقبال رود و کوه و درّه
بپیماید تا زودتر از موعود طلوع، جسم و جان را به اشعه ی این خورشید برساند و آن
را جلا دهد .

و سرانجام در دوازدهمین روز بهمن از سال 57 ، مراد
عاشقان، جان جانان، محبوب پیران، معشوق جانان، راهبر خداجویان و راه خدا پویان و
آن شمس پارسیان و ظلم ستیزان طلوع کرد؛ « او » آمد؛ پیشوای قرن، امام خمینی آمد تا
ده روز با حرارت بتابد بر امّتی که از ظلم یخ بسته و دیارش به خون رنگین گشته بود.
و او بود که در پایان این ده روز، صلای 22 بهمن  را سر داد و آب شدن یخ های ظلم را اعلام کرد. آری، او آمد، تا با دم
مسیحایی خویش، جان

های نیم جان یافته را به حرکت دعوت نماید و آنان را، راه
خدا نمایاند و خود بر براق راه نشیند و امّت، راهگشا گردد .

 و اینک که 29 سال
از آن طلوع می گذرد، آشکارا شاهدیم که چه میزان، این اصل وارسته، امت را در سکوت
خدایی رهگشا بود. او جوهره ی خدایی حزب الله را جوششی وصف ناپذیر بخشید تا جایی که
پیروان راهش، در سیر زندگی خویش جز به رضای خدا نشنیده و جز به راه او گام برنمی
دارند. باشد که پیوسته این چنین باشد و حاکمیت روح خدایی هر آن بر این دیار بیشتر
و فزون تر گردد و تا انقلاب حضرت مهدی(عج) باقی بماند و به دست حضرتش سپرده شود .

 کتاب انقلاب شش حرف
دارد که باید خوب آموخته شود. «الف» حرف اول انقلاب است. «الف» یعنی الف، ایثار،
ایستادگی و راست قامتی. یعنی اسلام را یاری دادن و زمین های تشنه را آبیاری کردن.
یعنی آفتاب را دیدن و به ستیز تاریکی ها رفتن. یعنی آشتی، آزادی، انفاق و احسان .

«نون» یعنی نفرت از بدی ها، نادانی ها، بی سوادی ها و خرافه
پرستی ها. «نون» یعنی «نون و القلم ...» را دُرُست خواندن، «... و ما یسطرون» را
درست فهمیدن. یعنی نان ها را سر یک سفره گذاشتن؛ سفره ی ساده و باصفای مردم، سفره
ی خلق خدا. یعنی نان فقر را به دوش کشیدن، نامزدی و بی وفایی و نامزدی ها را
فراموش کردن، ناز یتیمان را کشیدن و درد دل آن ها را شنیدن و نوک کلاغ های بیگانه
را چیدن .

«قاف» حرف سوم انقلاب است. یعنی قول دادن و عمل کردن؛ «یا
أیُّها الذین آمنوا أوفوا بالعقود ...»؛ و قول و قرارها را فراموش نکردنو و در
مسیر «قال رسول الله» قدم زدن؛ از جادّه ی «قال الصادق(ع)» و «قال الباقر(ع)»
استفاده کردن و به «قائم موعود(عج)» پیوستن، در همه ی کارها قصد قربت داشتن، قند
محبّت در قندان فقرا چیدن، از کینه توزی با خودی ها بریدن و از خود بزرگ بینی ها
اجتناب ورزیدن .

«لام» یعنی در برابر بت ها، «لا» ینعنی در برابر همه ی بت
ها، «لا» گفتن. یعنی لاله ها را آب دادن و لانه ها را ویران نکردن. یعنی به «لن
تنالوا البرّ حتّی تنفقوا ممّا تحبّون ...» عمل کردن. «لیس للانسان إلا ما سعی» را
در همه ی اداره ها و کارخانه ها راه دادن و در برابر همه ی وعده های کوتاه و
طولانی، «لا قول إلّا بالعمل» گفتن .

الف دوم نیز تکرار همان حرف اوّل است. یادآوری به آنچه می
دانستیم ولی از یاد برده ایم .

«باء» حرف آخر صحیفه ی انقلاب است. یعنی همه ی کارها را با
«بسم الله الرّحمن الرّحیم» آغاز کردن و با «الحمد لله ربّ العالمین» به پایان
رساندن؛ با نام خدا آغاز کردن و با نام و نشان او پیش بردن و به پایان و سامان
رساندن. «باء» بُرداری در برابر همهی طوفان ها و سختی های کمرشکن؛ یعنی از آغاز تا
فرجام تنها بنده ی خدا بودن، تنها از او فرمان پذیرفتن و بَردگی بشر را نپذیرفتن .

و اینک !

بیاییم تا صحیفه ی انقلاب را هر روز ورق بزنیم، هیچ حرفی از
حرف های انقلاب را ناگفته و و هیچ دردی را ناشنیده نگذاریم. بیاییم دست نیاز به
سوی بی نیاز مُطلق بالا بریم و از او بخواهیم که ما را از درگاه بی منتهای خویش نا

اُمید نکند و تا طلوع آن حجت بزرگ خدا، امام مهدی(عج)،
خامنه ای عزیز را نگه دارد و این انقلاب را به انقلاب حضرتش برساند .        

¤ نویسنده: حسین دائمی